‘Het leven is wat je overkomt, terwijl je druk bezig bent andere plannen te maken,’ zei de grote wijsgeer John Lennon al. Daar moest ik aan denken terwijl ik op de fiets naar Boekelo reed, zoals ik dat vijftig jaar daarvoor ook al deed, vanaf het Jacobus College, via de singels, de Hoge Brug, Haaksbergerstraat en de Usseler Es.
Langs de villa van de Timmermannetjes, die Con Amor heette (later bleek dat ik me vergiste en grootverdiener Gert zijn complex met een knipoog Con Amper had genoemd) Gert leeft trouwens nog, mocht u zich dat afvragen, in Overdinkel, waar hij andere plannen maakt, voor het hiernamaals, door op geheel eigen wijze de bijbel te exegeteren. Maar dat terzijde.
Op naar Boekelo dus, dat deze week opnieuw in het teken staat (pas op voor teken tijdens uw jaarlijkse netwerkwandeling door het eventbos) van de Military.
De eerste werd gehouden in 1971, dus zijn we alweer toe aan de 46e editie. Het begon als een charmant en kleinschalig paardensportfeest, georganiseerd door een paar enthousiaste liefhebbers, met name de rondborstige Brabander Gabriëls, die de eerste jaren ook het parcours bouwde. Gabriëls was toevallig de vader van mijn lagere school vriendinnetje Hélène. Ze woonden in het oude stationsgebouw van Broekheurne aan de inmiddels opgeheven lijn Enschede – Ahaus. Achter het huis stond een grote schuur met strobalen voor de paarden. Daar mocht Hélène feestjes geven…
Strobalen. Niets typerender voor Twentse dorpsfeesten, motorcrossen, autorodeo’s en andere buitenspeel tradities dan de strobaal. Ook voor de Military.
Gabriëls zette zijn strobalen ruim in voor de cross country, die toen nog rond de oude manege in het Teesinkbos werd gehouden. De oale grond, noemt de huidige Military-boss Robert Zandstra dat parcours, waarnaar men vanaf 2017, noodgedwongen door de aanleg van de N18, zal terugkeren. Wel op de huidige schaal natuurlijk, want, ronkt burgemeester Onno van Veldhuizen, we zijn een van de grootste hippische evenementen van het Europese vasteland. Dat is toch een beetje armoedig, een van de grootste, alleen van het vasteland. Nou ja, Onno heet alvast 60.000 paardenliefhebbers uit binnen- en buitenland van harte welkom. Paardenliefhebbers? Hoezo. Weet iemand nog wie de winnaar van vorig jaar was? Naam van paard of ruiter graag.
‘Terug naar waar we begonnen geeft een gevoel van identiteit,’ vindt Zandstra, noodgedwongen. Maar zonder strobalen. Wat nou, zonder strobalen? Ja, dus. Volgens Zandstra zijn ze niet meer van deze tijd. Om brandgevaar te voorkomen moesten ze met een chemisch goedje worden behandeld en dat is milieuonvriendelijk…Kom op Zandstra, om het woord duurzaam te mogen gebruiken gooi je de gezichtsbepalende strobalen weg. Maar je laat wel zestigduizend paar designlaarzen door mijn Teesinkbos banjeren, om van die arme paarden maar niet te spreken. Dat is lekker milieuvriendelijk.
Tja, als we iets konden terugdraaien…maar dan had John Lennon ongelijk gehad.