Het FBK-Stadion heette vroeger Stadion Veldwijk en was met afstand het lelijkste stadion van het land. Het was de thuishaven van Tubantia. De Hengelose semiprofs speelden er van 1955 tot 1966 in de tweede divisie. Gelukkig voor FC Twente bestaat de tweede divisie niet meer. Oom Frans nam me mee naar mijn eerste betaald voetbalwedstrijd (Tubantia – Zwartemeer 5-2) en mijn vader later naar de speedway.
Voor speedway was het stadion uitermate geschikt. Wanneer local hero Henny Kroeze met zijn Norton door het gravel ploegde en de duizenden toeschouwers vergeefs dekking zochten tegen de stofwolken, kreunde de betonnen bak van ouderwets genot. Tot ook aan dit volksvermaak een eind kwam en het Veldwijk in 1981 een nieuw leven begon als atletiekstadion.
Het werd vernoemd naar Fanny Blankers-Koen, die in 1948, het bouwjaar van het stadion, haar gouden medailles in Londen won. Ze krijgt voor die prestatie een fiets.
Jaren later zit ik bij toeval naast Fanny in het vliegtuig, op weg naar Australië, waar ze haar zoveelste onderscheiding als Vliegende Huisvrouw mag ophalen. Wanneer ik vraag of ze nog lang plezier heeft gehad van de fiets, kijkt ze me aan alsof ik haar een oneerbaar voorstel doe. En ze vraagt de stewardess om een andere zitplaats. Tja. Om kampioen te worden moet je niet relativeren.
Daarom is Olga Commandeur nooit olympisch kampioen geworden. In 1984 kwalificeert ze zich in Hengelo voor de Spelen van Los Angeles. Inmiddels is ze 57, ziet er uit als 47 en probeert al sinds mensenheugenis Nederland in beweging te krijgen. Tegenwoordig doet ze dat bij Omroep Max en vorige week in Hengelo tijdens de FBK Classics. ’s Ochtends om negen uur. Dan moet je kunnen relativeren.
Een paar honderd Twentse senioren hebben vanwege de Classics een geruststellende voorsprong van twee dagen op Dafne en Churandy gekregen. Ze doen braaf mee met de gymnastiek onder leiding van Olga, tai chi en een paar rondjes smoven. Smoven doe je met smoveys, een vibrozwaaisysteem met kogelringen uitgevonden door Johann ‘Salzhans’ Salzwimmer. Het nieuwe nordic walken en uitstekend geschikt voor Parkinson-patiënten om stabieler te lopen.
Als afsluiting van het programma wordt een rollatorrace gehouden. Zelf kan Olga daar niet aan meedoen vanwege een nieuwe knie die pas zes weken oud is. Ze kent zichzelf. Als ze meedoet wil ze ook winnen.
Is de knie een knieval voor de doelgroep of oud zeer, wil ik weten. Een schaatsblessure uit 1976, vertelt ze. Nu is het vooral een handicap bij het golfen. Het indraaien bij de afslag, hè. Maar goed, ze heeft de beste herinneringen aan Hengelo. Het was in ’84 haar laatste mogelijkheid om zich te kwalificeren voor de vierhonderd meter horden. Eigenlijk zou er geen race voor vrouwen zijn. Wel voor mannen. Harry Schulting moest zich ook kwalificeren en hij had de organisatie gevraagd om de wedstrijd om negen uur te plaatsen, vanwege de luwere wind. Om Olga een kans te geven en de organisatie niet in moeilijkheden te brengen, vond Harry het geen probleem om al om zeven uur te starten. Eerst de vrouwen, daarna de mannen. Olga haalt de limiet, Harry Schulting niet.
Dat zal Dafne niet gebeuren, lacht Olga. Nou ja, alles is relatief.