Op zoek naar een mooie doos kleurpotloden voor het mandalaweekend, liep ik in Enschede bij feestartikelenspecialist Bertus Workel binnen. Het carnaval stond voor de deur. Op de tweede verdieping had Bertus een ruime sortering verkleedkleren en pruiken voor de carnavalisten in de aanbieding.
Dat er ook dit jaar weer carnaval gevierd ging worden, was me niet ontgaan. Al sinds half december hingen er spandoeken op het Twekkelerveld, waarop de verlichte carnavalsoptocht van 17 februari werd aangekondigd. Ook dat was een week te vroeg, maar op het Twekkelerveld waren ze er graag op tijd bij.
Ik vroeg een verkoopster van de speciaalzaak of ze ook een Wilders-pruik in de aanbieding had. Helaas. Ze hadden een Donald Trump-kuif met masker, maar die was uitverkocht. Misschien kon ik een Wilderskop maken van één van die blonde Dirndl kapsels. Dat moest niet zo moeilijk zijn, toch? Ze bekeek me met de serieuze blik van een klantvriendelijke middenstander, die geleerd heeft om gevoelige onderwerpen als godsdienst en politiek te vermijden. Kennelijk voldeed ik niet aan het gemiddelde PVV-hoofd, maar je wist het tegenwoordig maar nooit.
Om haar niet langer in onzekerheid te laten en omdat ik niet van plan was een pruik te kopen, vertelde ik dat ik eigenlijk voor potloden kwam. En dat ik never dat charmant zuinige mondje van de charismatische eigen volksleider kon imiteren. Ik had zelfs nooit in mijn leven getwitterd.
De verkoopster werd afgeleid door een jongeman in een heksenjurk die een passende pruik voor onder zijn puntmuts zocht. Het leek me een leuke baan. Leuker dan die van politicus, die op uitnodiging van de Tubantia op de UT mag komen debatteren, maar eerst een schijtlollige oproep in het Twents moet doen. Tja. Hoe diep moet je op je knieën voor de gunst van de kiezer? Overigens vond het zuinige mondje van de PVV die knieval niet nodig en houdt hij de uitnodiging van de krant voorlopig in beraad. Kijk, dat tekent de standvastige leider. Nooit het achterste van je tong laten zien als je op winst staat. Dan liever als Pinocchio naar het Venlose carnaval.
De potloden zijn beneden, zei de verkoopster. Kleuren is helemaal in, de luxe dozen zijn niet aan te slepen. Ik glimlachte dankbaar. Nu het lentezonnetje nog en ook in Twente waren de problemen zo goed als uit de wereld. Je kon elkaar de put in praten, zoals in de rest van de wereld, maar hier hadden we het best wel goed. En niet alleen dankzij de positief gekleurde constructieve nieuwsgaring van de regionale courant.
Die potloden kwamen nog goed van pas, in het stemhokje.