Balkonfestival

Het eerste Balkonfestival van Enschede begon helaas niet op maar onder de regenwerende galerij van het stadhuis, waar de strijkers van het Orkest van het Oosten een mopje Mozart droog konden houden. Boven hun meestrijkende hoofden gaf de eenzame maar niet allenige dichteres van de stad, onder moeders paraplu, vijf flights dappere Balkonistas haar poëtische zegen. Om het kwartier vertrok een groep connaisseurs naar de voormalige Twentsche Schouwburg, alwaar de tweelingbroer van het omhoog kijkende blauwe boertje (briljante vondst), als een tot leven gewekt living statue, elke groep via de niet verbaasde en onverschrokken dooretende cliëntele van Extrablatt, voorging naar een groepje blazers, dat zich op een balkon van de voormalige toneeltoren bevond. Het eerste balkon van een serie waarop de fine fleur van muzikaal Enschede een serenade mocht brengen aan de stad waar de meesten van hen hun roots weten.
Het werd een lange tocht, waarbij de muzikale risico’s kleiner waren dan het gevaar om nekkramp, een lelijke bronchitis of etalagebenen op te lopen. Van Mozart tot Verdi, via Carel Kraayenhof tot Harry Bannink. Gesneden notenkoek voor de meelopers, die in aantal alleen werden overtroffen door de deelnemers. Merkwaardig genoeg waren de toevallige Enschedese passanten nauwelijks geïnteresseerd, alsof het elke avond balkonbal is in de binnenstad. Een enkele junk vroeg om een eurootje, maar als act werd dat niet herkend. En acts waren er te weinig. Het Eerste Officiële Balkonfestival was een serieuze aangelegenheid, waar weinig te lachen viel.
Dat werd gecompenseerd door het vervolg op zondagochtend. Na een ontbijt met poëzie en muziek aan de Marthalaan en de dodelijke ellende van Moussorgsky op de oude begraafplaats, was het hoogste punt van het balkon gedacht op het terrein van watertoren Hoog en Droog. Daar speelden Romeo en Julia hun dramatische finale, aangespoord door jonge blazers en bizarre outdoorrunners. Dat was weliswaar om te lachen, maar ook een malle afsluiting van een initiatief dat zeker een vervolg verdient, maar dan voor alle Enschedeërs, die gratis en toch niet voor niets in kikkerperspectief van de cultuur in hun stad kunnen genieten. Liefst voor elck wat wils. Niet alleen muziek maar ook wat meer absurdistisch theater. Graag.