Gasballon en marathon

Aanstaande zondag is het alweer zover. De paasvuren zijn nauwelijks gedoofd en de eieren liggen nog zwaar op de maag, maar iedereen die een beetje kan lopen staat aan de start van de 49ste editie van de Marathon van Enschede.

Dat hadden er veel meer kunnen zijn, als de wedstrijd, sinds de eerste editie in 1949, elk jaar was gehouden. Tot 1991 werd er om het jaar gelopen, dat was meer dan genoeg. Misschien dat die traditie opnieuw moet worden ingevoerd, om organisatoren en deelnemers scherp en gretig te houden. De Olympische Spelen zijn er ook niet elk jaar. En als we toch bezig zijn, ook de Military, de Batavierenrace, de FBK-games en het vlöggeln in Ootmarsum kunnen wel een jaartje overslaan. Net als Pasen en Kerstmis trouwens. Enfin.

De eerste Enschedese marathon die ik zag werd gelopen in 1967. De atleten, uiteraard alleen mannen, begonnen met een rondje over de sintelbaan in het Diekmanstadion, verdwenen onder de marathontribune en kwamen bijna tweeëneenhalf uur later één voor één terug. Waar ze ondertussen geweest waren en hoe de strijd verliep, daar had niemand een duidelijke kijk op.

In het stadion werd het publiek vermaakt met een mooi programma, waarvan ik me vooral het oplaten van de gasballon van onze nationale ballonvaarders Nini en Jo Boesman kan herinneren. En een Japanner won, omdat de Afrikanen nog niet mee deden. Maar daar verzamelden we melkdoppen voor.

Het is vijftig jaar later. De HumanCapitalCare marathon bestaat inmiddels uit twee halve In Het Veld marathons, die weer bestaat uit twee In Person CityRuns en die weer uit twee Menzis Fitruns. Vorig jaar was de winnaar een Keniaanse, omdat de melkdoppen voor de Afrikaanse mannen niet meer aan te slepen waren, en de organisatie eieren voor haar geld koos en alles op de vrouwen zette. Misschien is het een idee om de snelste lopers als laatsten te laten starten, zodat ze het hele veld van achter naar voor spectaculair kunnen oprollen. Die inhaalrace heeft als voordeel dat het spek en bonen boemeltje ook een glimp opvangt van de voorbij denderende TGV en dat er inmiddels publiek langs de weg staat. Om half elf staat er niemand in Lonneker en Glanerbrug.

Elke dag een goed idee, stond er vroeger al op mijn visitekaartjes. Wie de spike past, trekke hem aan. Maar net zoals de kinderraad van Laurentien van Oranje adviseer ik alleen als er iets met mijn adviezen gebeurt. Anders kan ik aan de gang blijven. En dat moeten we niet willen.

Aan alles komt een eind. Tenslotte.

Geplaatst in 2017, Columnist.